🎥 دانلود سریال South Park 1997 (ساوت پارک) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

داستان مجموعه حول چند دانش آموز در یک شهر دورافتاده ایالت کلورادو به نام South Park (پارک جنوب) می گذرد
پارک جنوبی (به انگلیسی South Park)، یک مجموعه طنز پویانمایی آمریکایی است که از سال 1997 توسط شبکه تلویزیونی «مرکزی طنز – Comedy Central» پخش می‌شود. شخصیت های این سریال 4 بچه دبستانی بد دهن هستند: استن، کایل، کنی و کارتمن. در هر قسمت آنها با ماجراهای عجیبی روبرو می شوند: از دزیده شدن توسط موجودات فضایی گرفته تا خلاص شدن از شر برادر کوچک و سمج کایل. Matt Stone و Trey Parker همه کاره های این مجموعه هستند که نویسندگی و کارگردانی اونو انجام میدن و تقریبا به جای همه کاراکترها (به جز کاراکترهای مونث) حرف میزنند. مت استون و تری پارکر در ساوث پارک تقریبا همه چیز رو دستمایه طنزشون قرارمیدن: مسائل اجتماعی، سیاسی، مذهبی، شیوه زندگی آمریکایی و مسائل روز. اونها با زبان تند و گزندشون چیزهایی که به نظرشون اشتباه هست بیرحمانه نقد میکنن و مورد تحقیر و تمسخر قرار میدن. در مورد هر اپیزود این مجموعه میشه ده ها خط مطلب نوشت … از نظر فنی، پارک جنوبی یک انیمشن دو بعدی خیلی ساده و خام هست. به نظر میرسه هر کسی با کمترین امکانات بتونه چنین انیمیشنی بسازه. ولی علیرغم سادگی ظاهری چهره ها حالات درونی رو به بهترین وجه منتقل میکنن بطوریکه بیننده خیلی زود با کاراکترها و محیط ها میتونه ارتباط برقرار کنه و بعد از مدتی انقدر با اونها خو میگیرید که خودتان رو یک شهروند South Park محسوب میکنید. * آپدیت: قسمت نهم از فصل بیستم اضافه شد.
سریال South Park یکی از محبوب ترین سریال های کمدی اجتماعی در آمریکاست که از سال 1997 تا به الان در حال پخش است ...
پارک جنوبی ، یک مجموعه طنز پویانمایی آمریکایی است که از سال ۱۹۹۷ توسط شبکه تلویزیونی «مرکزی طنز – Comedy Central» پخش می‌شود. شخصیت های این سریال 4 بچه دبستانی بد دهن هستند...

جهت دانلود سریال South Park 1997 (ساوت پارک) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس چسبیده فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

این سریال درباره گروهی متشکل از چهار پسر کلاس سوم (بعدها کلاس چهارم) در شهر ساوث پارک، کلرادو، متشکل از استن (معمول ترین و معمولی ترین یکی از گروه که معمولاً با بدبینی اش مشخص می شود)، کایل (تنها شهر) است. کودک یهودی با اراده قوی احساس مسئولیت اخلاقی و اجتماعی)، کارتمن (یک مرد چاق، نژادپرست، جنسیت‌گرا، متکبر که برای بدبختی دیگران افراط می‌کند) و کنی (یکی از گروهی که اغلب خفه‌شده و غیرقابل تشخیص است) شامل هرزه‌نگاری یا شیطنت‌هایی می‌شود که او به شیوه‌ای بیش از حد کشته نمی‌شود). هر هفته گروه با موقعیت‌های برتر مواجه می‌شوند که معمولاً از یک تصویر آینه‌ای سرگرم‌کننده از یک جنجال یا چرخه خبری در دنیای واقعی، با موضوعاتی مانند سقط جنین، همجنس‌گرایی، سیاست‌های اقتصادی، نژادپرستی، سیاست‌های جنسی و بسیاری از موضوعات تابوی دیگر که به شدت مطرح می‌شوند، مواجه می‌شوند. یدکی.

فرزند مغز سازندگان مت استون و تری پارکر، آغاز متواضعانه ساوت پارک از خلق دو فیلم کوتاهی که این دو ساخته بودند، سرچشمه می‌گیرد که به عنوان نمونه‌های اولیه برای آنچه که این سریال خواهد شد (عیسی در برابر فراستی) ). شورت نمونه اولیه رسانه‌های ویروسی شد و توسط چهره‌های برجسته‌ای مانند جورج کلونی منتشر شد (که بعداً با یک شوخی "میهمان ظاهر" در قسمت قایق سواری بزرگ همجنس‌بازان توسط Big Gay Al غرغر می‌کرد. این سریال تقریباً در روزهای اولیه شبکه فاکس به نمایشی تبدیل شد و محتوایی مانند سیمپسون‌ها، پلیس‌ها و فایل‌های ایکس را به نمایش گذاشت که همگی محدودیت‌های «پخش قابل قبول» را فراتر می‌بردند. در حالی که مدیران شبکه در ابتدا مشتاق نمایش بودند، اختلاف نظرها (به ویژه در مورد آقای هانکی پو کریسمس) به مذاکرات پایان داد و تلاش های این دو نفر را با انتخاب MTV یا Comedy Central به پارامونت سوق داد. حتی قبل از پخش برنامه با نمایش‌های آزمایشی ضعیف و مدیران عصبی مواجه بود، اما علی‌رغم همه این‌ها این سریال به یک موفقیت بزرگ تبدیل شد و سر و صدایی با شعارهایی مانند "به همین دلیل V-Chip را اختراع کرد" و تبدیل شدن به یک پدیده فرهنگی قبل از پخش ایجاد کرد. با 30 میلیون دلار فروش تی‌شرت و تبدیل شدن به یکی از پربیننده‌ترین برنامه‌های تلویزیون کابلی در آن زمان و اعتبار بخشی به شبکه Comedy Central فراتر از یک ملک معتبر Mystery Science Theatre 3000 که عمدتاً جذابیت خاصی داشت. در طول سال‌هایی که از فصل اول سریال خشن پخش می‌شود، این سریال به یک سنگ لمسی فرهنگ پاپ تبدیل شده است که بسیاری از خطوط، شخصیت‌ها و تصاویر آن زندگی خود را به نمادهای فرهنگی تبدیل کرده‌اند. این نمایش همچنین به دلیل نیش تیغ خود، هجو بی باکانه سیاست، فرهنگ، جامعه، سرگرمی و هر چیز دیگری که به دستشان می رسد معروف است... فقط ای کاش نمایش را به همان اندازه که به آن احترام می گذاشتم دوست داشتم و از آن لذت می بردم.

هیچ عنصر منفردی وجود ندارد که بتوانم به آن اشاره کنم وقتی که لذت من از پارک جنوبی کاهش یافت زیرا این سریال از فصل اول تا به حال افت قابل توجهی در کیفیت نداشته است (در واقع نوشتن و انیمیشن فقط بهبود یافته است. بهتر و بهتر در حالی که جذابیت های آماتوری مینیمالیستی خود را حفظ می کند)، اما بیشتر با نحوه و آنچه نمایش طنز کرد. من می‌توانم طنز سریال را در مورد بسیاری از عناصر به‌عنوان خنده‌دار و معتبر درک کنم و قدردانی کنم، و حتی قسمت‌هایی با طنز ابتدایی و بیشتر تمرکز طنز بسیار خوب هستند (نشان قرمز همجنس‌گرایی که در آن کارتمن تلاش می‌کند و تقریباً موفق می‌شود شمال را خنثی کند. پیروزی جنگ داخلی به سادگی به این دلیل که او بتواند شرط بندی را با کایل برنده شود و استن به راحتی قسمت مورد علاقه من از این سریال است) با حملات سریال به بی ادبی های مختلف اجتماعی که هم روشنگر و هم شوخ طبعانه است. نه تنها احساس کردم که آنها علامت را از دست داده اند، بلکه در جهت کاملاً مخالف علامت حرکت کردند. اپیزودهایی مانند Butt Out، Smug Alert، Two Days Before the Day After Tomorrow، یا Manbearpig برخی از خشمگین ترین قسمت های تلویزیونی هستند که تا به حال شاهد آن بوده ام. Butt Out نقش مدافع شیطان برای شرکت‌های سیگار را بازی می‌کند که تصویر عجیب ویلی وانکایش را برای شرکت‌های سیگار بازی می‌کند در حالی که حامیان ضد سیگار را به عنوان خانواده خون آشام‌هایی نشان می‌دهد که مایل به دروغ و قتل هستند. بات اوت نه تنها از "مطالعات" با بودجه صنعت سیگار استفاده می کند تا بگوید هیچ مدرکی وجود ندارد که دود سیگار می کشد، این قسمت هفت سال پس از اینکه جفری ویگاند شرکت های سیگار را سوت زد و تا سومین بار در معرض تهدید علیه خود و خانواده اش قرار گرفت منتشر شد. اراذل و اوباش حزبی که توسط براون و ویلیامسون از طریق کانال‌های پشتی استخدام شده‌اند و پرونده‌های رد شده پر از دروغ ایجاد می‌کنند. ایرادی ندارد که وکیل مدافع شیطان بازی کنید، اما این وکیل مدافع شیطان نیست، تشویق کننده شیطان است! اگر آنها مقاله Vanity Fair را نخوانده اند، خوب است، اما یک فیلم خونین از مایکل مان (The Insider) وجود دارد که آن را پوشش می دهد! این رویکرد مشابه در قسمت‌های دیگر خارج از Butt Out با بی‌توجهی تشدیدکننده مشابه به واقعیت و با استفاده از سایر مطالعات سرمایه‌گذاری شده در صنعت استفاده می‌شود که البته به نفع صنعت است، زیرا اگر به خودتان نمره می‌دهید، چرا به خود نمره‌ای جز «A» می‌دهید؟ و این واقعیت که استون و پارکر به خود زحمت نمی‌دهند به این موضوع اشاره کنند که اشتباه در تحقیقات انجام شده توسط صنعت نشان می‌دهد فقدان خودآگاهی قابل‌توجهی در دو فردی که حرفه‌شان بر اساس "طنز بی‌باک" ساخته شده است

ساوث پارک باعث کسب درآمد من می‌شود. احترام بگذارید زیرا بدون فیلتر آنچه را که می خواهد می گوید. موافق یا مخالف، هیچ تلاشی برای ترسیم کلمات آنها برای جذاب‌تر کردن آنها وجود ندارد و من می‌توانم به آن احترام بگذارم. من می توانم احترام بگذارم نمایش در زمان برق آسا در هر دو در نوشتن و تولید ساخته شده است. من می توانم به تمایل آنها برای مقابله با موضوعی که تولیدات در مقیاس بزرگتر با یک تیر 40 فوتی نزدیک نمی شوند احترام بگذارم. متأسفانه من از پارک جنوبی لذت نمی برم یا چیزی از آن راضی نیستم. هر فصل بعدی از ساوت پارک نسبت به طنز یا خنده نسبت بیشتری از غم، عصبانیت و ناامیدی را در من ایجاد کرد. در پایان روز، ساوث پارک در مورد نگاه کردن به توالت بدون سیفون است که جامعه است و با دقت برگ های شناور در کاسه را بدون هیچ دلیل دیگری جدا می کند جز اینکه ببیند برگ ها از چه چیزی ساخته شده اند و چه چیزی آنها را بوی بدی می دهد. انجام می دهند. من نمی‌توانم این نمایش را برای این کار اجرا کنم، زیرا این دقیقاً همان چیزی است که برای آن تعیین شده است، و دقیقاً همان چیزی است که انجام می‌دهد. با آن کاری که می خواهید انجام دهید.

شبکه: کمدی مرکزی; ژانر: انیمیشن کمدی، طنز، تقلید; رتبه بندی محتوا: TV-MA (برای محتوای کمیک تاریک و زبان گرافیکی، محتوای جنسی، خشونت و غم متحرک)؛ موجود: DVD; طبقه بندی: کلاسیک مدرن (بازه ستارگان گسترش یافته: 1 تا 5)؛ استن مارش، کایل بروفلوفسکی، اریک کارتمن و (گاهی) کنی مک کورمیک بدبخت، پسران 8 ساله ای هستند که در میان دنیای بزرگسالان در دنیای عقب مانده و یخ زده بزرگ می شوند. بالای شهر کوهستانی ساوت پارک، کلرادو. ماجراجویی‌های آن‌ها، که سازندگان تری پارکر و مت استون کمدی «ساوث پارک» را تشکیل می‌دهند، شامل دفع همه چیز از شیاطین ماوراء طبیعی گرفته تا بزرگ‌ترین نام‌های روشنفکر هالیوود است. «پارک جنوبی» چند چیز است. این بی ادب، خام، تکان دهنده، باهوش، قاطعانه بالغ، کاملاً اصیل است و در هوس ها و تخیلات سازندگانش افراط می کند. این همچنین بهترین طنز سیاسی، فرهنگ پاپ و رویدادهای جاری در تلویزیون است.

نمایش به‌عنوان یک مد شروع شد - نمایش مبتذل جدید، اجازه ندهید بچه‌ها در بلوک تماشا کنند. اما با تغییر وقایع دنیای واقعی، "پارک" نیز همراه با آنها تکامل یافت. ایستاده به عنوان پادشاهان بالای جعبه صابونی که از بچه های فحش دهنده، پوکه های سخنگو، عروسک های دستی همجنسگرا و والدین هرمافرودیت ساخته بودند. پارکر و استون با آزادی یک سریال پرطرفدار، موقعیت هیپ و شبکه‌ای که به آنها آزادی انجام هر کاری را که می‌خواهند، برکت دادند. با افزایش سن نمایش، آنها در توانایی های داستان سرایی خود به بلوغ رسیدند و نمایش از حالت شوک ارزشی به یک طنز خاردار فرهنگ آمریکایی تبدیل شد.

"پارک" با انیمیشن دوبعدی برش و چسباندن به طرز عجیبی زیبا و پر جنب و جوش زنده شده است. قسمت ها استادانه ساخته شده اند. نوشتن ویترینی شوخ‌آمیز از عشق پارکر و استون به پارودی فرهنگ پاپ، خشونت گرافیکی، پورنوگرافی و تمایل جسورانه‌ای برای پرداختن به موضوعات داغ هفته. این یک هنرپیشه آزاد برای همه است که در آن هیچ‌چیز و هیچ‌کس در امان نیست، هر موقعیت رسانه‌ای روی سرش تحریف می‌شود و هر گاو مقدسی که از نظر سیاسی درست است، از بین می‌رود. حالا این کمدی است - اگر بتوانید با طنز اجتماعی خود رگباری از طنز افراطی اسکاتولوژیک را بچشید. شوخی‌های استفراغی و شوخی‌های چاق در «پارک» به خاطر آن نیست، بلکه محتوایی پشت سرشان است. و هیچ کس آنها را بهتر انجام نمی دهد.

اریک کارتمن، آقای گاریسون و اخیراً رندی مارش (که به عنوان یک دزد صحنه خنده دار قابل اعتماد مطرح می شود) شخصیت های کلاسیکی هستند، اما پارکر و استون پا را فراتر گذاشته و یک شهر کامل از کاریکاتورهای رنگارنگ را توسعه داده اند. آنها ساخته نشده اند که به اندازه آنهایی که در «سیمپسون ها» هستند دوست داشتنی باشند، اما قرار هم نیستند. شخصیت‌ها فقط احمق‌های خالی نیستند، و خنده‌های نمایش از یک مکان بسیار آگاهانه اجتماعی می‌آیند.

استن و کایل مردان استریت توسعه نیافته ترین افراد سریال هستند. آنها بیشتر به عنوان سخنران فلسفه آزادیخواهانه محافظه کار پارکر و استون عمل می کنند، و اغلب به معنای واقعی کلمه برای جمعی در پایان نمایش سخنرانی می کنند. هیچ مکان دیگری در تلویزیون وجود ندارد که بتوانید محیط‌بانان، لابی ضد سیگار، مهاجران غیرقانونی، وکلای محاکمه، هیستری رسانه‌های خبری، لیبرال‌های هالیوود نخبه‌گرا، سقط جنین، رابطه جنسی در مدارس و همه افراد مشهور از مل گیبسون تا پاریس هیلتون را ببینید. همه تکه تکه می شوند این نمایش آن را به پایان می‌رساند زیرا توانایی منحصربه‌فردی در ساختارشکنی و بازسازی وقایع جاری را بهتر از هر کس دیگری دارد (مخصوصاً نمایش بیش از حد کمدی سنترال «The Daily Show with Jon Stewart»)، که توضیحی خنده‌دار یا ماوراء طبیعی به آن‌ها ارائه می‌دهد، بدون اینکه مانع اخلاقی شود. خنده ها آن‌ها پیام‌های خود را تا حد افراط‌های مضحکی می‌برند که نمی‌توان آن را جدی گرفت. گیلاس در بالای صفحه، کیفیت به ظاهر بی‌پایان آهنگ‌های اصلی است که توسط گروه کاور سازنده، DVDA، ارائه شده است.

این تلویزیون مستقل در خالص‌ترین شکل خود با گروهی که برنامه را می‌نویسند، کارگردانی می‌کنند، انیمیشن می‌دهند، صداگذاری می‌کنند و امتیاز می‌دهند. این بدان معناست که اغلب بر روی لذت‌های عجیب پارکر و استون کار می‌کند - اپیزودها حول یک تقلید مسخره‌آمیز تمام‌قد از «جنگ ستارگان» متمرکز می‌شوند، ژربیل کلاسی که آن را تا روده انسان بالا می‌برد یا تیمی، دانش‌آموزی معلول که فقط می‌تواند نامش را بگوید. گاهی اوقات، اجرای ارزش شوک آنها یک واکنش گیج کننده ایجاد می کند که در غیر این صورت یک نقطه درخشان ("کمپ چربی") را پنهان می کند. اما من ترجیح می‌دهم نمایشی داشته باشم که مرا به چالش بکشد تا نمایشی که در بند کلیشه‌ها و دستورات شبکه باشد. وقتی «پارک جنوبی» به پایان تکان دهنده می رود، بهتر است باور کنید که واقعاً شوکه خواهد شد.

با این حال، پیشنهاد "South Park" به معنای معمولی تقریبا غیرممکن است. نمایش واقعاً یک سلیقه اکتسابی است، اما من باید از صمیم قلب در طول سالها حمایت کنم، علیرغم (و به این دلیل) که مطلقاً نمی دانم هنگام نشستن برای یک قسمت جدید چه انتظاری داشته باشم. چقدر نادر است؟ در جایی که بسیاری از نمایش‌های دیگر در گوشه‌ای خم می‌شوند و برای تایید ما التماس می‌کنند، «South Park» دائماً در حال ریسک کردن است و خود را دوباره اختراع می‌کند. ما اپیزودهای بدلکاری فوق‌العاده داریم، اپیزودهایی که بر اساس یک شوخی ساخته شده‌اند یا به یک خط ضربه‌ای منفرد ساخته شده‌اند. آنها بهتر از هرکسی از پایان شکسته استفاده می کنند ("There Goes the Neighborhood"). گاهی اوقات آزمایش ها به ضرر خودش است و اپیزود 22 دقیقه ای خسته کننده است، اما حتی در آن زمان هم تقریباً غیرممکن است که سریالی در فصل دهم آن پیدا کنید که هنوز تلویزیونی با آب سردتر باشد.

"South Park" یقه ما را می گیرد، ما را تکان می دهد و حتی بزرگترین طرفداران خود را جرأت می کند که هفته آینده برای اطلاعات بیشتر برگردند. نمایش یادبودی از آزادی خلاق با تخیلی بد، حس واقعی (و خنده‌دار) از زمان‌بندی کمیک، و یک گوش آگاهانه اجتماعی است که به طرز هوشمندانه‌ای دیدگاهی را منعکس می‌کند که گرسنه برای جلب توجه در جریان اصلی تلویزیون است. این یک طنز آمریکایی بسیار سرگرم‌کننده، شدیداً احشایی، آتش‌نفس و خون‌سرخ است که توسط (و بیشتر مورد استقبال) بیننده‌های مضطرب تلویزیون ساخته شده است. ما امروز چنین برنامه ای در تلویزیون نداریم. هر جا.

من از فصل سوم که منطقه من بالاخره کمدی سنترال را دریافت کرد، طرفدار اختصاصی South Park بودم. تا آن زمان، من فقط در مورد نمایش شنیده بودم و تی شرت را در فروشگاه های اطراف شهر دیده بودم. یازده سال بعد به صراحت می توانم بگویم که این برنامه زندگی من را تغییر داد و بیش از هر برنامه دیگری در تاریخ تلویزیون چشمانم را باز کرد. این برنامه به راحتی هوشمندانه ترین، جسورانه ترین و کاملاً خنده دارترین نمایش تمام دوران است. از زمان آغاز به کار میلیون ها بار تقلید و تقلید شده و به آن ارجاع داده شده است و یکی از فداکارترین پیروان هر فرهنگ پاپ تا کنون را به خود اختصاص داده است. طرح ها درخشان هستند، شخصیت ها به خوبی توسعه یافته اند، نویسندگی و کارگردانی برجسته هستند. مطمئناً، هر اپیزود کامل نیست، اما اکثر آنها بسیار نزدیک هستند. مقدار زمان، فکر و نبوغی که برای هر تماشای بیست و دو دقیقه ای صرف می شود، شگفت انگیز است. پس از چهارده سال، از جمله بیش از 200 قسمت و یک فیلم خارق العاده، South Park به طور مداوم تازه و بدیع باقی می ماند.

طبق تجربه من، اکثر افرادی که ساوت پارک را تماشا می کنند، حتی آنهایی که آن را دوست دارند، به درستی درک نمی کنند. با آنچه نمایش است. در حالی که در نگاه اول به نظر می رسد که چیزی بیش از نمایشی در مورد برخی از بچه های کوچک دهان نیست، اما بسیار بیشتر است. ساوث پارک با استفاده از اطلاعات دقیق، اظهارات جسورانه و بدون عذرخواهی درباره ایده‌ها و رویدادها می‌کند و تناقضات یا پوچ بودن آن ایده‌ها و رویدادها را به شوخی‌های قدرتمند تبدیل می‌کند. این نبوغ نمایش است. بین طرفداران و منتقدان در مورد وجود برنامه های سیاسی آشکار در هسته بسیاری از قسمت ها و اینکه این امر با ارزش سرگرمی تداخل می کند، اختلاف نظر وجود دارد. به نظر من، این به سادگی نمونه ای از عمق نمایش است و ارزش سرگرمی آن را افزایش می دهد. در واقع پیام‌های زیادی وجود دارد که نویسندگان امیدوارند بینندگان دریافت کنند، اما این دقیقاً همان چیزی است که نمایش را از حد متوسط بالاتر می‌برد. ساوت پارک به افکار عمومی دل نمی بندد و نمی خواهد افکار عمومی را رد کند. نه سازگار است و نه ضد انطباق. واقعاً ناسازگار است، یعنی گاهی با توده‌ها موافق است و گاهی موافق نیست. این کاری است که یک شورشی واقعی انجام می دهد. آنها فکر می کنند که شورشیان توهین یا خرابکاری نمی کنند. آنها بدون توجه به اینکه چه چیزی صحیح است به نتیجه می رسند. سازندگان South Park شورشیان واقعی هستند و به همین دلیل است که آنها و در نتیجه نمایش آنها سزاوار بالاترین احترام هستند. ساوت پارک همه چیز و همه را مسخره می کند. این برنامه موارد دلخواه را بازی نمی کند و هیچ شخص، کشور، فرهنگ، شرکت، مذهب، روند، تراژدی، یا فناوری ایمن نیست. به نظر من این زیباست.

این نمایش حول محور زندگی چهار پسر جوان است که در یک شهر کوهستانی کوچک در کلرادو به نام ساوت پارک زندگی می‌کنند، و از طریق چشمان آنهاست که ما جهان را می‌بینیم. استن رهبر است، کایل وجدان، کارتمن شرور است و کنی معما است. در برنامه های تلویزیونی متوسط، به ندرت تغییرات پارادایم، تغییر در دیدگاه یا شگفتی های واقعی وجود دارد. این نمایش هر سه را به طور منظم ارائه می دهد. در نمایش معمولی، هر کسی نقشی دارد و در هر شرایطی باید روی آن نقش‌ها حساب کرد. از این نظر نیز پارک جنوبی بی نظیر است. اگرچه شخصیت های اصلی دارای ویژگی های اساسی هستند، اما اعمال آنها قابل پیش بینی نیست. گاهی استن از رهبری خود طفره می رود، گاهی کایل کار اشتباهی انجام می دهد، گاهی کارتمن کار درست را انجام می دهد، و گاهی اوقات کنی تقریبا عادی به نظر می رسد. این امر نمایش را واقع گرایانه تر می کند و این واقعیت را منعکس می کند که شخصیت کودکان پلاستیکی است، نه سفت و سخت. و از آنجایی که ما چیزها را از چشمان آنها می بینیم، نمایش در مورد آنها بسیار بیشتر از آنهاست. این در مورد پدر و مادر، خواهر و برادر، همکلاسی ها، معلمان، و دیگران است که در شهر زندگی و کار می کنند. افراد عادی نمایش هر چیزی جز کلیشه ها هستند و کلیشه هایی که ما با آنها مواجه می شویم کاملاً عمدی هستند و تا حد نهایی کشیده شده اند. همه آنها شخصیت های جالبی هستند، از معلم کلاس چهارم گیج کننده جنسی آقای گاریسون گرفته تا پلیس احمق تر از کثیف، افسر باربریدی. سطح دیگری از شخصیت پردازی را می توان با گنجاندن خودسرانه شخصیت های خیالی و تاریخی مشاهده کرد. نمادهای مسیحی عیسی مسیح و شیطان و شخصیت‌های غیرممکن مانند آقای هانکی پو کریسمس و توولی حوله مهندسی ژنتیکی معتاد به مواد مخدر در برنامه ظاهر شده‌اند.

امروزه برنامه‌نویسی هوشمند بسیار کمی وجود دارد. شاید واقعا هرگز وجود نداشته است. بیشتر نمایش‌ها از هر نوع می‌آیند و می‌روند بدون اینکه اثری ماندگار بر جای بگذارند. ساختار یا خط داستانی آنها کهنه می شود و قبل از اینکه متوجه شوید نمایش لغو می شود. بدون غافلگیری و بدون ضرر بزرگ. از آنها یاد نمی شود زیرا هیچ تفاوتی در دنیا ایجاد نکرده اند. پارک جنوبی متفاوت است. این فیلم مدت‌ها پس از پایان سریالش در خاطره خواهد ماند زیرا دنیا را تغییر داده است. این برنامه بیش از هر برنامه دیگری در تاریخ، بیش از هر برنامه دیگری در تاریخ، مرزهای مجاز را در تلویزیون جابجا کرده است. این مملو از دیالوگ های تند و عبارات جالبی است که توسط میلیون ها طرفدار در سراسر جهان خوانده می شود. از رویارویی با هیچ مشکلی، مسخره کردن افراد مشهور، یا تقلید هر فیلم یا کتابی ترسی ندارد. به کسانی که در مورد نابالغ بودن، ترسیم ضعیف و یا فقط احمق بودن نمایش شکایت دارند گوش ندهید. از هر دو نمایش این نسل یا هر نمایشی هوشمندتر، بامزه تر و بدیع تر است. پارک جنوبی بهترین، خالص و ساده است. نتیجه گیری این فصل گذشته تنها ثابت می کند که سازندگان به همان اندازه مبتکر و تخیلی هستند. به من اعتماد کن، ساوت پارک ادامه خواهد داشت.

اوه پسر، پارک جنوبی. در مورد این نمایش حرف های زیادی برای گفتن دارم. بگذارید یک چیز را کاملاً روشن کنم؛ من عاشق این نمایش هستم. برای من این شبیه مونتی پایتون نمایش های متحرک است. طرح های اپیزود، شخصیت ها، نوشته ها، موقعیت ها، شوخی ها، طنز اجتماعی همه عالی هستند. من نمی توانم برنامه دیگری را فکر کنم که چنین تأثیری بر حس شوخ طبعی من داشته باشد. مطمئناً، Family Guy بسیار نزدیک شده است، اما Family Guy در چند سال گذشته به سراشیبی رفته است. پارک جنوبی فقط بهتر و بهتر شده است. بیشتر به این دلیل که آنها به مسائل فعلی پرداخته اند و هیچ وقت قدیمی نمی شود. به عنوان مثال، زمانی که فیس‌بوک چیز جدیدی بود، ساوت پارک اپیزودی درباره آن می‌ساخت، یا زمانی که کلاورفیلد تازه منتشر شد یا ایندیانا جونز و پادشاهی جمجمه بلورین. و شوخی‌هایی که می‌کنند به جاست. این نمایش همچنین دارای طنزهای ناخوشایند زیادی است، که بیش از حد است، اما با طنزهای عالی نیز پشتیبانی می شود. فکر می کنم در مورد شخصیت های اصلی صحبت خواهم کرد. اول، استن وجود دارد. او رهبر گروه است و زمانی که آنها در موقعیت بدی قرار می گیرند، همیشه اوست که به پوچ بودن آن اشاره می کند. در نهایت، استن مانند توانا و با ذهن باز است. سپس کارتمن، شخصیت مورد علاقه من وجود دارد. او نژادپرست، خودمحور، بد دهن، شرور، شیطون، روان پریش، و جامعه‌پرستان است، به عبارت دیگر، او پادشاه الاغ‌ها است. سپس کنی وجود دارد. او یک کت نارنجی روی صورتش می پوشد تا پنهان شود و صدایش خفه شود. اما در برخی قسمت‌ها صورت او را دیده‌ایم و صحبت‌هایش را شنیده‌ایم، اما فکر می‌کنم که او را مجبور می‌کنند کت بپوشد، زیرا این خیلی خاطره‌انگیز است. کنی مثل هر اپیزود به پوچ ترین راه ممکن می میرد، سپس بدون هیچ خراشی از خواب بیدار می شود مانند روز گراندهاگ. و سپس کایل وجود دارد. من هرگز او را واقعاً دوست نداشتم، او واقعاً شراب است و می تواند یک جور دوشی باشد، اما نه به همان شکل کارتمن. اما با این گفته، من نمی‌توانستم نمایش را بدون کایل ببینم. برخی دیگر از شخصیت های مورد علاقه من عبارتند از Butters (یار کارتمن)، آقای Garrison (معلم منحرف مدرسه) و آشپز (آشپز در کافه تریا مدرسه). هیچ اپیزودی در این برنامه نبوده که من را بخنداند، نه یکی. حتی آنهایی که به یاد ماندنی نیستند، لحظات عالی دارند. و ساوت پارک چیزی بیش از یک نمایش است که باعث خنده من می شود، نه، پارک جنوبی با شکوه است. نمی‌دانم اگر برنامه را تماشا نمی‌کردم کجا بودم. این نمایش به بسیاری از مسائل زندگی واقعی پرداخته است که وقتی من در موقعیت بدی قرار می‌گیرم واقعاً جواب می‌دهد. هر وقت اپیزودی را تماشا می کنم، نه تنها باعث خنده ام می شود، بلکه واقعاً با من صحبت می کند. در پایان یک قسمت، شخصیت‌های اصلی می‌گویند: «می‌دانی، امروز چیزی یاد گرفتم». یکی دیگر از چیزهایی که من در مورد این نمایش خیلی دوست دارم، پرداخت است. این قسمت‌ها از هر سریالی که فکرش را می‌کنم، بهترین تنظیمات را دارند. من دو دقیقه اول اپیزود را می بینم و باید بدانم در پایان چه اتفاقی می افتد و نتیجه آن کاملاً ارزشش را دارد. اپیزودها این همه ساخت و ساز را دارند و پایان ها بسیار راضی کننده هستند. هر قسمت اساساً یک شوخی است که در پایان یک خط پانچ غول پیکر وجود دارد. به طور کلی، این یکی از برنامه های بسیار مورد علاقه من است و بسیار خوشحالم که هنوز هم وجود دارد. تری پارکر و مت استون (سازندگان) نابغه های عجیبی هستند. سلام، اگر سیمپسون ها بتوانند این مدت طولانی ادامه دهند، امیدوارم ساوت پارک نیز بتواند. این انیمیشن اساسا یک پروژه هنری و صنایع دستی غول پیکر است که از کاغذ ساخت و ساز استاپ موشن ساخته شده است. پول زیادی برای انیمیشن ریخته نمی شود که بسیار عالی است زیرا سازندگان با پول کم کارهای زیادی انجام می دهند. این واقعا چیزی می گوید.

این نمایش احتمالاً هوشمندانه‌ترین و طنزآمیزترین نمایش در اینجا برای جنبش دهه 90 رنسانس بود که از سال 1989 تا 2014 ادامه داشت. در نقطه‌ای که نمایش در ابتدا شروع شد و توسط یک وب کوتاه که در سال 1995 محبوب شد و محبوب شد، مهم بود. به عنوان ویدیوی ویروسی اصلی مشاهده شد. این یک اثر تقلید آمیز بزرگ نبود، اما یک نمایش سرگرم کننده برای برخی از پارودی های فرهنگ ایالات متحده بود و اساساً یک نمایش جالب برای تماشا بود. با این حال، هنگامی که فصل 4 نمایش بهتر شد و آنها نیز کلاس چهارم شدند، برنامه در واقع تقلید خود را از کودک بودن کودکان حفظ کرد و علاوه بر این، با مسائل قانونی و موضوعات مختلف در ایالات متحده شروع به طعنه‌آمیزتر کرد. زیرکانه و سرگرم کننده انجام شد، اما با این سریال با استخوان بندی خنده دار غیر معمول و شوخی های بی قرار آن برای جمعیت انتخابی سازگار باشید. علیرغم این واقعیت که آنها هنوز این کار را در فصل معتبرتر انجام دادند، مانند قسمت "قورباغه خیره مکزیکی جنوب سریلانکا" نوع "Trash TV" را به سادگی به سخره گرفتند که اکنون تعداد بیشتری از اپیزودهای برنامه ریزی شده برای این کار خفیف هستند. نوبت بلبرینگ با این حال، زمانی که فصل 12 منتشر شد، کمتر سرگرم کننده و درخشان شد و اخیراً با تلاش برای استفاده از جوک هایی که استفاده از مدفوع و ادرار کردن به روشی غیر سرگرم کننده تمام شده بود، احمقانه تر شده است. اما در حوالی فصل 18 که زمانی که سریال به حداقل رسانده بود، سیاسی شد، اما این بار آنها از تقلید و شوخی‌هایی که سعی کردند انجام دهند، به عنوان لعنتی جالب نبودند. اضافه کردن به این موارد، بچه ها تبدیل به باهوش بودن و سرگرم کننده بودن و تند و تیز بودن به حال خسته کننده بودن و از دست دادن همه ویژگی هایش مثل کایل در مقابل پورچ و فیلیپ که به سادگی احمق بود و جدی گرفته شده بود در این فصل، وحشتناک ترین چیزی بود که من تا به حال دیده بودم. باید نادیده گرفته شود این نمایش را متقاعد به جدی به نام پارک جنوبی کرد. نمایش آن را به تقلید از دست داد و بیش از حد آن را در مسائل دولتی به جایی که من می توانم به سادگی اخبار را به اینجا در مورد آن تماشا کنید. این اخبار به سادگی در ساختار پرانرژی است و جوک ها کاملاً نامناسب هستند، فقط یک شوخی باعث شد در مورد آهنگ اریک کارتمن در مورد خود تخریبی بخندم، در صورتی که با من موافق باشید برنامه را در تلویزیون خنده دار سازمان تماشا نکنید و برنامه سرگرم کننده بود. آن را در یک سایت قاچاق تماشا کنید تا هیچ ارزیابی اضافی دریافت نکنند تا متوجه شوند که تماشای آن در آنجا چقدر وحشتناک است که توپ‌ها را در آنجا شکست دهید. توجه داشته باشید که فقط دادن یک فصل 1-11 یک 10 باقی مانده آن اساساً وحشتناک است.

من شرم آور نیستم که بگویم هر یک از اپیزودهای 16 فصل را مشاهده کرده ام، برخی را می بینم در حالی که توسط برخی دیگر گیج شده ام، به دلیل شکاف زندگی.

من سریال واقعی را دوست دارم. در نتیجه دلایلی که قبلاً توسط دیگران ذکر شد و بسیاری دیگر.

برنامه‌های شبکه ایالات متحده در منطقه مرکزی چین بسیار شناخته شده هستند. در اینجا چیزی که نشان می دهد شما در حال تماشای آن هستید، بارها ثبتی است برای نشان دادن رفاه اقتصادی شما به سلیقه شما و اینکه آیا شما در پیروی از روندها پیشرفته هستید یا خیر. دنباله روی خیره شدن به برنامه ها از بالا به پایین ناظر نمایش انگلیسی آمریکایی-ژاپنی کره ای-هنگ کنگ/تایوان/سنگاپور-منطقه مرکزی چین-تایلند است. تماشاگران به سادگی دیوانه هستند. آنها اطمینان داشتند که قسمت دیگری پست خواهد شد، آن را بدون زیرمجموعه چینی تماشا کردند، زمانی که اقتباس با زیرکاشی های فرعی چینی منتشر شد دوباره آن را تماشا کردند.

بازدیدها شامل فرار از زندان، گمشده، همراهان هستند. ، کشور و بسیاری دیگر. SP و یک دیوانه دیگر واقعاً به خوبی شناخته شده نیستند، زیرا ممکن است از نظر اجتماعی به قدری درهم ریخته باشند که درک آنها تا حدودی سخت باشد.

علاوه بر همه تشخیص، نظرسنجی های قبلی که در نمایش بارگذاری شده بودند، در هر صورت می توانم واقعاً تعدادی را اضافه کنید.

هیچکس متوجه سلب مسئولیت اولیه نمایش نمی شود. آیا در هر نقطه ای آن را دیده اید؟ این سرنخ به شما می دهد که نمایش به چه سبکی خواهد بود.

علاوه بر ارزیابی خیره کننده AC Nelson Evaluations (بیش از 13 قسمت با قسمتی که پدر کارتمن است)، این سریال پاسخ هایی را از اساتید دانشگاهی دریافت می کند، با کتاب‌هایی که آن را بررسی و بررسی می‌کنند، به‌عنوان روان‌شناسی در SP.

آنچه که سرگرم‌کننده است، نقطه‌ای است که در نهایت با یک قلاب کوتاه پورنوگرافی مواجه شدم، زن شجاع 18 ساله به دوربین می‌گوید که از آن لذت می‌برد. SP بیشتر در هنگام مصاحبه.

درست مانند شخصیت‌های Companions، در اینجا در SP، شخص باهوش می‌تواند کاری احمقانه انجام دهد، در حالی که افراد ضعیف می‌توانند به فقرا کمک کنند. هیچ کس عالی نیست و در کمال تعجب، منفورترین ها می توانند کاری بزرگ انجام دهند. آنها اغلب رویاگونه هستند و در یک نقطه فقط افرادی هستند که از آن طرف خیابان می روند.

به طور خلاصه، چه شما نمایش را دوست دارید یا از آن بیزارید، فقط باید مالک آن باشید که به نحوی، شما همان فردی هستید که در نمایش به تصویر کشیده شده است، چه بد، چه ناآگاه، چه احمق، چه متعصب یا هر چیز دیگری.

هیچ کس مانند مت استون و پارکر سه اشاره ای به تقلید مسخره آمیز رسیدگی نمی کند. منظورم این است که این افراد متخصص هستند. نمایش هایی مانند The Simpsons و Family Fellow کودکان پیش دبستانی هستند که چکرز بازی می کنند و South Park شطرنجی است که ریاضیدانان بازی می کنند. منظورم این است که این افراد در اجرای طنزهای اصلاح نشده/سیاسی/خسته کننده در سطحی کامل عالی هستند. که در مورد پارک جنوبی شگفت‌انگیز است، نمایش کاملاً با تجربه است، علی رغم روند فکری بسیاری. کل اپیزود یک شوخی است، اگرچه برنامه های متعدد کودکان بزرگسال، به سادگی یک داستان اساسی دارند، سپس، در آن مرحله، تا حد زیادی در جوک های خشن بپاشید. جوک های پارک جنوبی دارای محتوا و اهمیت هستند. یک شوخی وجود ندارد که بی اهمیت باشد. این افراد به علاوه در تمسخر کسی تردید ندارند. ناسازگاران، محافظه‌کاران، غیرسکولارها، بی‌ایمان‌ها، شکاکان (دکتر پپر btw چیست؟)، و غیره. هیچ کس دور از دسترس نیست، و بسیاری از اعتقادات فردی من مورد تمسخر قرار گرفته اند، و من بدون شکست از باسنم کنار می کشم. پارک جنوبی جدا نمی شود. روزنامه نگاران در رسیدگی به موضوعات خطرناک یا تغییر پیکربندی تردید نخواهند کرد و جوک ها دلیلی دارند. چیزی که بسیاری از نمایش ها نمی توانند بیان کنند. هر چقدر هم که آنها افراد روی این سیاره باشند، ساوت پارک همچنان موضوعی برای مسخره کردن دارد، و نمی‌توانم بگویم که آیا در هر نقطه‌ای به سراشیبی خواهد رفت یا خیر.

ساوت پارک برای پوشش ده سال دوم کمدی بازمی گردد. فصل بیستم همچنان از الگوی توضیحی سریال سازی اپیزودها استفاده می کند با این هدف که فصل در ساختار کلی به سمت یک اوج بی معنی باشد. در این فصل هجوم وحشی‌ها در سراسر وب به‌ویژه از طریق سایت‌های سرگرمی مجازی با جرالد بروفلوسکی که یک اسکانک هانت وحشی اسرارآمیز بود، کنترل شد.

فصل تلاش کرد تا تصمیم سیاسی را بگیرد، اما از آنجایی که اکثر رسانه‌ها در پی پیروزی ترامپ فلج شدند، روز پس از اپیزود نجوا کردند و باید زمان از دست رفته را جبران کنند. زیر با آقای پست زیرنویس برای رئیس جمهور. آنها موهای اصلاح شده رئیس جمهور منتخب ما را داشتند و نشان دادند که چگونه نیروهای مسلح وحشی به نفع او عمل می کند.

آنها در فصل گذشته تا حدودی از حمله خود به فرهنگ رایانه شخصی فاصله گرفته بودند، اما بخشی را ثبت نام کردند. از جنبش‌های اجتماعی مانند مردان سفیدپوست که می‌پذیرند انگیزه‌ای برای عصبانی شدن با خانم‌ها دارند و آنها را به خاطر نداشتن شانس در تقلید سرزنش می‌کنند. همه اینها خیلی خلاصه نمی‌شد، زیرا زمان شکننده‌تری در پارک جنوبی به نظر می‌رسید، مطمئن نبودند که آنها چه چیزی می‌گفتند و برخی مسائل گیج‌کننده را تعدیل می‌کردند.

مقدار بیشتری را بررسی کنید. این نظرسنجی و دیگران در swilliky.com

در واقع یکی از هوشمندانه ترین و بی اساس ترین برنامه های تلویزیونی است. همچنین، منظور من از خارج از بیس بسیار درست و عالی و طعنه آمیز و سرگرم کننده گذشته است. هیچ کس از مورد تمسخر شدن در این نمایش محافظت نمی شود و فرض می کند شما فردی هستید که بسیار مشهور هستید و کمربند ایمنی خود را در مرکز توجه قرار می دهید. اساساً هر شخص یا چیزی در اخبار به زودی در برنامه قرار خواهد گرفت.

این نمایش خارق‌العاده واقعاً اشتباه ارزیابی می‌شود، زیرا موضوع بسیار سرگرم‌کننده است و مطابق با ایالات متحده و جهان در آن مقطع است. من یک لیبرال همجنسگرای چپ میانه رو هستم و در هر نقطه ای که آنها به بخش من ضربه می زنند (و آنها به هر بخش ضربه محکمی می زنند) من دیوانه وار اشک می ریزم. قایق سواری عظیم الجثه گی آل یکی از اولین قسمت هایی بود که من تماشا کردم و در مدتی کوتاه یکی از شخصیت های فیلم ساوث پارک با خنده گفتم: "آنها به این چیزها کجا فکر می کنند".

اگر از این نوع طنز بسیار تند، تقلید و مسخره بازی خود یا به نوعی عصبانی شده اید، چیز دیگری را تماشا کنید.

از مت پارکر و سه نقطه استون برای شما متشکرم جسارت، توانایی، و بینش خارق العاده هیجان انگیز.