🎥 دانلود سریال Friends 1994 (دوستان) دوبله فارسی بدون سانسور 📥

سریال دوستان یک مجموعه کمدی در مورد گروهی از شش دوست است که در منطقه منهتن شهر نیویورک زندگی می‌کنند. این مجموعه توسط دیوید کرینو مارتا کافمن از سال ۱۹۹۴ تا سال ۲۰۰۴ ساخته شده‌است. این سریال متمرکز بر زندگی سه مرد و سه زن بیست و چند ساله (که در روند سریال به سی و چند سالگی میرسند) است که ساکن محله گرین ویچ هستند. این سریال یکی از محبوبترین مجموعه‌های کمدی روزمره در تاریخ تلویزیون آمریکا است که دهها میلیون طرفدار در سراسر جهان بدست آورده‌است...
سریال دوستان در سال 1994 توسط مارتا کافمن و دیوید کرین ساخته شد که البته ایده ان از سالها قبل شروع شده بود..داستان Friends داستان 6 دوست هست که از سالهای جوانی با هم دوست هستند و ماجراهایی که برای انها اتفاق می افتد هر یک از این شخصیتها خصوصیتی منحصر به فرد دارد که به او جذابیت می بخشد و او را از دیگران متمایز میکند.مثلا جویی که پر خور و دیر فهم است یا مونیکا که وسواسی و سخت گیر …
داستان سریال حول شش دوست 20 تا 30 ساله می‌چرخد که در منهتن ، شهر نیویورک زندگی می کنند و ماجراجویی‌های رمانتیک و کمدی و مشکلات شغلی شخصیت‌ها را روایت میکند
سریال دوستان یک مجموعه کمدی در مورد شش دوست است که در منطقه منهتن شهر نیویورک زندگی می‌کنند و طی 10 سال و 10 فصل این مجموعه با چالش های مختلفی در زندگی اجتماعی و حرفه ای خود روبرو می شوند...

جهت دانلود سریال Friends 1994 (دوستان) دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس چسبیده فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

به راحتی در پنج دسته برتر خنده دارترین و بهترین نمایش های من در تاریخ پربیننده قرار می گیرد.

همه در این برنامه آنقدر شوخ هستند و خطوط خود را فوق العاده ارائه می دهند که سخت است همه آنها را به یک اندازه دوست نداشته باشید. با این حال، من شخصیت‌ها/بازیگران/بازیگران زن مورد علاقه‌ام را دارم، زیرا مطمئنم همه کسانی که حتی یک یا دو بار سریال را تماشا کرده‌اند، تا کسانی که از طرفداران پرشور آن هستند.

ما شروع می‌کنیم. از حداقل مورد علاقه تا بهترین شخصیت/بازیگر. اگرچه برخی ممکن است بگویند، به دلیل ظاهر پسرانه‌اش، شوخی‌های زیبایش که هرازگاهی انجام می‌دهد (خیلی خوب، توجه داشته باشید)، و توانایی‌اش در ایجاد حس شیرین و متاسف شدن برای او در عین حال، او بازیگر بزرگی است و نقش خود را به عنوان جوی تریبیانی به خوبی بازی می کند، او احتمالا کمترین مورد علاقه من در سریال است. من او را دوست دارم، اشتباه نکنید، اما من فقط از استعدادهای دیگران در برنامه بسیار بیشتر قدردانی می کنم.

جنیفر آنیستون/ریچل گرین:

ریچل گرین یک پیشخدمت کوچولوی دوست داشتنی و بامزه، که به نظر می رسد همیشه در پیدا کردن آقای راست، که آشکارا دقیقاً 24 ساعت هفته در مقابل اوست، مشکل دارد. می پرسی آن کیست؟ خب، واضح است که راس گلار. برادر هم اتاقی اش مونیکا. ریچل بدون شک شخصیت مورد علاقه همه کسانی است که این سریال را تماشا می کنند، نه من. گاهی اوقات شخصیت او ممکن است کمی آزاردهنده شود، و اگرچه من او را بیشتر از جوی دوست دارم، نه خیلی بیشتر. اما، ناگفته نماند که من او را در فیلم ها دوست ندارم. چون، خوب، من این کار را می کنم. قرار دادن مونیکا گلار تا این حد در لیست سخت است، اما اگر مجبور باشم برای سه نفر دیگر جا باز کنم، اینطور باشد. به همان اندازه که من او را در این سریال دوست دارم، او به خوبی در سه گانه «جیغ» نیست. اما، او مطمئناً کار خوبی انجام می دهد و شما را متقاعد می کند که از اشتباه کردن متنفر است، باید همه چیز را در اختیار داشته باشد، و یک سرباز واقعی است با تمام چالش هایش در برنامه، که نویسندگان به او می دهند. حالا، من لیزا را دوست دارم. کودرو. او قطعا یکی از بامزه ترین کمدین های زن است، به همین دلیل است که من او را به عنوان زن مورد علاقه من در برنامه طبقه بندی می کنم. او در «رومی و میشل در دبیرستان اتحاد» از خودش پیشی گرفت، اما در این نمایش فوق‌العاده است. او در کمدی خود بسیار مبتکر است که بدون شک به خاطر بازی در این برنامه چندین جایزه دریافت کرده است. برای من خیلی خنده دار است که او را خیلی دوست دارم. به نظر من او بهترین بازیگر نیست، اما در فیلم Kissing A Fool واقعا خوب بود، و در The Palbearer واقعا خوب بود، اما دومین مورد علاقه من در سریال. او خیلی بامزه است و با تمام حالات صورتش و روش عالی که خطوطش را ارائه می کند، مرا عصبانی می کند. او قطعا دومین شخصیت و بازیگر مورد علاقه من در سریال است. آنها باید زیارتگاهی به این مرد اختصاص دهند. او در تک تک پروژه هایی که روی آن کار می کند بسیار بامزه است! او در هر کاری که انجام می دهد بسیار هیستریک و یک بازیگر واقعی است، شگفت انگیز است که یک نفر می تواند اینقدر با استعداد باشد. ای کاش نقش‌های بیشتری به او داده می‌شد تا فقط چند کمدی که در آن حضور داشته، از جمله Friends. اما، او شخصیت بزرگی در برنامه است، به سختی می توان برنامه را بدون او به تصویر کشید. با این اوصاف، من همچنین می خواهم اضافه کنم که او نه تنها بهترین بازیگر سریال، و یکی از مورد علاقه های شخصی من است، بلکه معتقدم اگر این فرصت به او داده شود، بازیگر دراماتیک فوق العاده ای خواهد بود. اگر او را در «او خارج از کنترل است» دیده باشید، متوجه خواهید شد که در مورد چه چیزی صحبت می کنم. این یکی از بهترین نمایش‌هایی است که در ده سال گذشته منتشر شده است، و قطعاً در فهرست پنج بهترین نمایش من در تمام دوران‌ها قرار دارد.

من به طور کلی مخالفی ندارم، به شرطی که آنها خنده دار باشند. در آمریکا، Frasier و Will & Grace، در بریتانیا، Only Fools and Horses و Last of the Summer Wine وجود دارد، آنها کمدی های نشستن عالی هستند. زمانی بود که من زیاد Friends را دوست نداشتم، سپس دوباره در زمانی بود که من اهل کمدی کمدی نبودم. برادر و خواهرم که کاملاً نمایش را دوست داشتند، به من پیشنهاد کردند که نمایش را دوباره امتحان کنم، بنابراین این کار را انجام دادم. خب، واکنش اولیه من نسبت به نمایش اشتباه بود، این نمایش عالی است، خنده دار و هوشمندانه با شخصیت های جذاب است. این یکی از بهترین کمدهای کمدی آمریکایی است و من فکر می کنم بهتر از Everybody Loves Raymond است.

اول از همه، من آهنگ تم را دوست دارم. ممکن است اعصاب برخی افراد را به هم بزند، اما به نظر من به طرز غیر قابل مقاومتی جذاب، به یاد ماندنی و سرگرم کننده است، با ملودی ساده و اشعاری زیبا که مرتبط هستند.

من همچنین دوست دارم Friends چقدر بامزه و باهوش است. برخی از عناوین قسمت ها به تنهایی خنده دار و هوشمندانه هستند. این به من یادآوری می‌کند که وقتی هری با سالی ملاقات کرد و مرور می‌کنم، شاید عنوان نقد باید "The One With the Scene in the Diner" باشد. در کنار این، نوشته به طور مداوم خنده دار است، با کمی شوخ طبعی و هوشمندی و به ندرت کلیشه ای می شود و ارزشمند می شود. من حتی خطوط داستان را دوست دارم، آنها را خسته کننده نمی دانم، شاید گاهی اوقات قابل پیش بینی باشند، اما موقعیت های خنده دار که شخصیت ها در آن قرار می گیرند آنها را جذاب و ارزشمند می کند.

کارگردانی نیز واقعا محکم است، و عکاسی و مناظر خیره کننده هستند.

من عاشق شخصیت ها هستم، آنها منحصر به فرد و جذاب هستند، حتی با وجود معایبشان دوست داشتنی هستند. راشل لحظاتی دارد که لوس می شود، اما او مظهر شیرینی است. می دانم افرادی هستند که با جنیفر آنیستون مشکل دارند، مشکل این است که من مشکلی ندارم و او را در زیباترین و جذاب ترین حالتش در اینجا می دانم. مونیکا یکی دیگر از شخصیت های قوی است که به هیچ وجه خنده دارترین نیست، بلکه به این دلیل است که با رفتاری دلسوزانه و دلسوزانه برای سایر شخصیت ها تقریباً مانند یک شخصیت مادرانه است. من دوست داشتم کورتنی کاکس او را به تصویر بکشد. فیبی شخصیت زن مورد علاقه من است، او خنده دار است. من به خصوص آهنگ های او را دوست دارم، آنها از نوع آهنگ هایی هستند که آنقدر بد هستند که عالی هستند. لیزا کودرو نمی‌توانست بهترین گزینه برای او باشد، او شخصیت فیبی را به کمال می‌کشد.

جوی مسلماً احمق است، اما به هر حال من او را دوست دارم زیرا او نیز باحال است. من طرفدار زیاد مت لبلانک نیستم، اما او واقعاً در نقش جوی خوب است. متیو پری در نقش چندلر فوق‌العاده است، شخصیتی شبیه دلقک و طعنه‌آمیز، که جوک‌هایی می‌سازد که تقریباً به بدی آهنگ‌های فیبی هستند، اما همچنان در نوع خودش شخصیت دوست‌داشتنی است. راس بسیار روان رنجور است، من دائماً حالات چهره بی‌ارزش او را دوست دارم و زایمان دیوید شویمر کاملاً عالی است.

ستاره‌های مهمان فوق‌العاده‌ای نیز حضور داشته‌اند، الیوت گولد در نقش جک گلر، گری اولدمن (که من واقعاً آنها را دوست دارم. در فیلم‌هایی مانند دراکولا و معشوق جاودانه) در نقش ریچارد کرازبی، مایکل مک‌کین و دنی دویتو در نقش رقصنده‌ای که با لباس پلیس به مهمانی می‌آیند، به جز چند مورد. به طور کلی، من این نمایش را نه تنها برای نوشتن، بلکه برای شخصیت ها دوست دارم. 10/10 بتانی کاکس

تا به امروز، موفقیت جهانی Friends هنوز برای من کمی رمز و راز است.

مطمئناً، این نمایش لحظات خود را دارد، اما هیچ چیز آنقدر مبتکرانه یا خنده دار خنده دار نیست که توجیه کند. همه تمجیدها.

Friends نمایش بسیار دوگانه ای بود: این نمایش تظاهر به باورپذیر بودن داشت، در حالی که هنوز هم تکیه می کرد و به شدت بر همان مواد قدیمی Sticom 101 تکیه می کرد.

قرار بود شخصیت ها بسیار مدرن و جدید باشند، اما در نهایت همه آنها در یک کلیشه قرار گرفتند، زیرا نمایش در حال تبدیل شدن به یک صابون کمدی بود. شخصیت‌ها هر پیشرفتی داشتند، یا کوتاه‌مدت، ضعیف یا «فلاندری‌سازی» بود (یعنی اغراق کمیک و غیرواقعی یک ویژگی خاص که قبلاً چندان غالب نبود).

هسته اصلی در این برنامه، داستان عاشقانه بدنام راس + ریچل پس از به همان اندازه بدنام "ما در استراحت بودیم!" افتضاح. هر دو با افتادن یک کلاه نظر و قلب خود را تغییر دادند که به شدت به همدلی آسیب زد. روابط طولانی و طولانی فقط در صورتی جواب می دهد که حداقل نیمی از زوج واقعاً از جدایی یا رد شدن رنج می برند. در عوض، راس و ریچل در تمام مدت مانند دانش‌آموزان کلاس هشتم رفتار می‌کردند، بدون قافیه یا دلیلی بیش از هر دودیگر بودند.

تقریباً احساس می‌شد که آنها دوباره به هم می‌رسند، پاس نویسندگان Haily Mary بود. ... "عقیده ما تمام شده است... بیایید راس و ریچل را با هم ببوسند، یا بچه دار شوند!"

"پایان خوش" بیشتر شبیه یک ارسال نمادین به نظر می رسد. چند انتهای شل را گره بزنید، اما این در واقع فقط یک واکنش تند تند دیگر از دو بزرگسال است که به وضوح نمی‌توانند کار خود را کنار هم بگذارند.

همین عدم توسعه به جوی نیز می‌خورد. علیرغم اینکه او کمترین ایرادگیرنده ترین انسان در بین مردم است، اگر بخواهید رویکرد بی تدبیر او در قرار ملاقات را نادیده بگیرید، او از یک مرد خانم خوش اخلاق به یک احمق بچه گانه تبدیل می شود که کم و بیش دوستان متاهل او هستند. داستان عشق سقط شده او با راشل می توانست پایان بسیار بهتری باشد، زیرا او واقعاً جنبه ملایم تری از خود نشان می داد. اما افسوس که باید راس+راشل می‌بود.

مونیکا و چندلر دوران کودکی غم‌انگیزی داشتند که زخم‌هایشان را بر جای گذاشت، بنابراین یافتن یکدیگر منطقی بود و با تمام ویژگی‌های شخصیتی اغراق‌آمیز (مونیکا) چندلر از نظر اجتماعی ناتوان است) آنها در نهایت باورپذیرترین شخصیت‌ها هستند.

فیبی می‌تواند با دوزهای کوچک سرگرم‌کننده باشد، اما به وضوح مشکلات روانی دارد، بنابراین او را به زندگی زناشویی سوق می‌دهد. ، اگرچه هنوز شخصیت بیرونی خود را حفظ کرده بود، اما احساس می کرد مجبور بود.

این آزاردهنده ترین جنبه نمایش است: با وجود همه تبلیغات و همه نقدهای عالی، دوستان فقط یک کمدی دیگر بود، با درام اجباری فراوان داستان عشق مبتکرانه بین یک دختر ناز و یک عروسک هنوز هم به عنوان یکی از ویژگی های برتر فروخته می شود، اما من معتقدم که آنقدرها هم عالی نبود.

اوه خوب، حداقل نمایش به طرز وحشتناکی پیر شده است، بنابراین احتمال اینکه هنوز به عنوان یکی از بهترین های تمام دوران تلقی شود کمتر می شود. نوستالژی همچنان به قوت خود ادامه خواهد داد، اما از کسانی که در آن زمان آن را خیلی دوست داشتند، می خواهم... دوباره تماشاش کنید و ببینید آیا ارزش این همه ستایش را داشت یا خیر.

"دوستان" یک کمدی کمدی است که توسط دیوید کرین و مارتا کافمن ساخته شده است که از سال 1994 تا 2004 پخش شد و جنیفر آنیستون، کورتنی کاکس، لیزا کودرو، مت لبلانک، متیو پری و دیوید شویمر در آن بازی می‌کنند. از آنجایی که در سال‌های اخیر تقریباً به نوعی سنت تبدیل شده است، من همیشه سال جدید را با برخی از برنامه‌های تلویزیونی طولانی شروع می‌کنم که قرار است برجستگی سال باشد. در حالی که "بافی" در سال 2018 و "بریکینگ بد" در سال 2019 بود، تصمیم گرفتم این کمدی کمدی مبتنی بر شهر نیویورک را به نقطه برجسته امسال تبدیل کنم. صادقانه بگویم، نمی‌دانستم چه انتظاری داشته باشم، زیرا یکی از آن نمایش‌های نمادینی است که ظاهراً همه آن را تماشا کرده‌اند و دوست داشته‌اند، اما می‌ترسیدم که بتوانم به اقلیتی از مردم تعلق داشته باشم که در واقع از آنچه دیگران تمجید می‌کنند بیزارند. خوشبختانه من به آن چند نفر تعلق ندارم. از اپیزود اول به بعد، من عاشق سریال شدم، مخصوصاً با همه شخصیت ها و مقدمات کلی و طنز. در نوجوانی، من با «HIMYM» بزرگ شدم و فکر می‌کردم که این سریال غیر پلاس اولترا است، اما معلوم شد که این نمایش است که شایسته این عنوان است (در واقع، چندین خط داستانی به طور آشکار از «دوستان» کپی شده است). می دانید زمانی که هر بار که یک قسمت را تماشا می کنید احساس راحتی می کنید یک برنامه برای خود پیدا کرده اید و می توانید فقط برای یک بار مغز را خاموش کنید. بله، این نمایش قطعاً برای من مانند خانه بود و چند ماه گذشته را به چیزی خاص تبدیل کرد. چیزی که من در مورد آن تحسین می کنم این است که چگونه شش شخصیت اصلی به همان اندازه وزن دارند و به همان اندازه برای داستان مهم هستند. هرکسی شخصیتی استادانه و استادانه دارد که همه آنها را فوق العاده دوست داشتنی می کند. در حالی که من برخی از ویژگی های شخصیتی خود را در هر یک از آنها پیدا می کنم، شخصیت مورد علاقه من باید چندلر بینگ باشد. اینکه او را شخصیت مورد علاقه‌ام خطاب کنم به نظر می رسد دست کم گرفته شود، او با ناهنجاری ها و مسائل روانی اش تبدیل به حیوان روحی من شده است، اما دیگران هم چیزی برایشان داشتند که باعث شد من آنها را خیلی دوست داشته باشم. ماجراهایی که آنها با هم تجربه کردند همگی منحصر به فرد خنده دار و خنده دار بودند و فقط چند قسمت و خط داستانی وجود داشت که من دوست نداشتم (قسمت های فلش بک و رابطه جوی و ریچل، برای نام بردن از چند مورد)، اما هیچ اپیزودی وجود نداشت که اینطور نباشد. حداقل یکبار بخندم همچنین لازم به ذکر است که کیفیت فصول هرگز به شدت کاهش نیافته و همیشه بسیار سرگرم کننده بوده است، حتی اگر فکر کنم فصل های قبلی بهتر از فصل های گذشته هستند. اگر یک چیز وجود داشته باشد، نمی توانم بگویم قسمت مورد علاقه من چیست. خیلی عالی و برجسته بودند، من نمی توانم تصمیم بگیرم. در مجموع، این نمایش در چند ماه اخیر برای من شادی زیادی به ارمغان آورده است، باعث خنده ام شد، من را به گریه انداخت و من را سرشار از شادی کرد و باعث شد احساس کنم خانه هستم. زمانی که باران شروع به باریدن کرد و باعث شد روزهای بارانی زیادی مانند آفتاب باشد، آنها آنجا بودند. بعد از اتمام قسمت آخر، احساس پوچی کردم و فقط نمایش های خوب این حس را ایجاد می کنند. به عبارت دیگر، از شما، ریچل، مونیکا، فیبی، جوی، چندلر و راس که در کنار من هستید، سپاسگزارم. حتی نمی توانم به اندازه کافی بیان کنم که این نمایش چقدر برای من اهمیت دارد. Central Perk تبدیل به خانه دوم شد و این تنها چیزی است که می توانم بگویم. نمادین و درخشان.

بنابراین من اخیراً روند تماشای Companions را تکمیل کردم و باید بگویم که واقعاً آن را ترجیح می دادم، به خصوص برای یک کمدی کمدی. من از هر یک از عناصر موجود در میان شخصیت‌ها لذت بردم و از اینکه چگونه طرح داستان می‌توانست بارها و بارها باشد، لذت می‌بردم، فکر می‌کنم تصویربرداری به طور کلی فوق‌العاده بود، در بیشتر موارد به دلیل استعداد واقعی بازیگران و فکر می‌کنم آهنگسازی کلی بسیار عالی بود. . نمایش با حسی آشنا از نزدیک پیش می‌رود، این به طور کلی به این دلیل است که این نمایش باعث برانگیختن هر کمدی از آن زمان شده است و اگر قبلاً هر یک از آن‌ها را مشاهده کرده‌اید. شما احتمالا چیزی مشابه را احساس خواهید کرد. فصل اولیه بسیار عالی است، علی رغم این واقعیت که فکر می کنم یکی از فصل های شکننده تر است. من تمام این کارها را مخصوصاً با راشل و راس دوست دارم، بیشتر از بسیاری از فصل‌ها و فکر می‌کنم متیو پری در اینجا بهترین کمدی زیرک خود را دارد. جایی که این فصل برای من علامتی را از دست می دهد در طیف گسترده ای از شخصیت های مختلف است، من هرگز مونیکا، جوی یا فیبی را ردیابی نکردم که به خصوص جذاب باشند و آنها بیشتر شبیه شخصیت هایی هستند که فقط برای پر کردن یک سوراخ پر نشده ساخته شده اند. این فصل نسبت به فصل‌های بعدی تا حد زیادی احساس کندی داشت که من واقعاً می‌توانم از آن قدردانی کنم و به طور کلی می‌توانم بگویم که شروع بسیار خوبی بود. در حال حاضر شروع برنامه از اینجا برای من زمان های امیدوارکننده و کمتر امیدوارکننده ای دارد، من چند فصل را عالی و برخی را واقعاً وحشتناک دیدم. فصل 2 به طرز دلپذیری از فصل 1 حرکت می کند و نسبت به آمادگی کلی قوی که از فصل 1 باقی مانده است، پیشرفتی خارق العاده است، من متوجه شدم که اکثر مشکلات شخصی که داشتم به سرعت در اینجا ناپدید می شوند و این، به طرز شگفت انگیزی باعث شد منابعی را برای شخصیت هایی مانند جوی، مونیکا قرار دهم. و فیبی به سرعت در. من فکر می‌کنم تقلید در این فصل در بهترین حالت خود قرار دارد و می‌توانم با اطمینان بگویم که همه چیز با رابطه راشل و راس به‌طور بی‌عیب و نقصی با صحنه‌ای تکان‌دهنده که در کمدی‌های مختلف به خوبی انجام شده است، انجام شد. در حال حاضر فصل 3 به همین شکل است که فصل شماره 1 من است. در این مرحله به نظر می رسید که محققان کاملاً درک می کردند که چه چیزی کار می کند و چه چیزی کار نمی کند و آنها متوجه می شوند که چگونه به طور بی عیب و نقص نمایش و بخش های کمدی نمایش را تنظیم کنند. با یک اپیزود که دقیقاً نشان می‌دهد که روزنامه‌نگاران چگونه به این شخصیت‌ها متعادل شده‌اند. تا اینجای کار، سریال نحوه توسعه هر فصل را مشخص کرده است و تماشای آن بسیار باورنکردنی است. زمانی که محققین برای آهنگسازی فصل بعد دست به کار شدند، به نظر می رسید که آنها بر روی آنچه هواداران در فصل گذشته خود ترجیح می دهند و نمی پسندند تمرکز کرده اند و این کاملاً عالی بود. با این حال، در آن نقطه از آبی که طبق همه حساب‌ها همه از آن نقطه به بعد گم شده‌اند، با نمایش چند نت واقعاً بلند و چند نت واقعاً پایین، با احساسی واقعاً متضاد به همه چیز. فکر می‌کنم سرعت سریال بعد از فصل 3 بسیار کاهش یافت و شخصیت‌هایی مانند راس و ریچل کاملاً ناکافی ساخته شدند. چیزی که زمانی هسته اصلی نمایش بود و تضاد اصلی آن در حال حاضر مانند یک لنگر که کم کم نمایش را بیش از حد بارگذاری می کند احساس می شود. از فصل 5 به بعد، به نظر می رسد سریال قلب جدید خود، مونیکا و چندلر را دنبال کرده است و به طور کلی فوق العاده عالی است. کورتنی و متیو واقعاً جذابیت و جذابیت باورنکردنی با هم روی پرده دارند و رابطه آنها اکتسابی و مناسب برای نمایش احساس می شود. با این حال در آن نقطه از آبی، نمایش در واقع تصمیم می گیرد که راس و ریچل نقش مهمی در همه چیز داشته باشند. من متوجه شدم تمام کارهایی که سریال بعد از فصل 3 با رابطه آنها انجام داد بیش از حد تحریک کننده یا غیر خنده دار بود. در واقع، حتی در دقایق دوست‌داشتنی بین این دو که به زیبایی ترکیب شده‌اند، به دلیل اینکه سریال چقدر تصمیم می‌گیرد داستان را برای مدت طولانی به طول بینجامد، جذب من غیرقابل تصور شد. نمایش در زوایای مختلف ثابت است، با این حال، مت لو بلان به ندرت سرگرم کننده نیست و متیو پری چیزی شبیه به آن است، این دو سرگرمی احتمالاً بهترین آهنگسازی کمدی زیرک و نمایش عاقلانه را دریافت می کنند. به نظر من چند دقیقه با متیو بسیار عالی است. فکر می‌کنم فیبی، که در تمام طول سریال کاملا سرگرم‌کننده است، بهترین خط داستانی را برای کار کردن با او به عنوان یک فرد انفرادی در اختیار نداشت، اما فکر می‌کنم بعداً در فصل‌های بعد در این زمینه به شدت برتری پیدا کردند و من فکر می‌کنم مونیکا در تمام این مدت یک فرد سرگرم‌کننده است. اکثریت قریب به اتفاق نمایش به طور کلی من آن را دوست دارم، بسیار دور از عالی است، اما چیزهای دیگری را انجام می دهد که به اندازه کافی برای یک کمدی کمدی خارق العاده است. این واقعاً احساس مقاومت می کند که نتیجه زمانش است و این واقعاً خوب است.

علاوه بر این، من عاشق روش فوق العاده ای هستم که به یک فیلم ترسناک ذهنی/نمایش از دهه 90 تبدیل می شود، وقتی ملاحظات راس را از او حذف می کنید. عکس های نزدیک lmao.

بنابراین هیچ کس به شما اجازه نمی دهد که بدانید زندگی برنامه ریزی شده برای شما اینگونه است. سال شماست، اما من برای شما حاضر می شوم (وقتی باران شروع به باریدن می کند) من برای شما ظاهر می شوم (مثل اینکه قبلاً آنجا بوده ام) من برای شما حاضر خواهم شد (به دلیل اینکه شما آنجا هستید برای من نیز) تو هنوز ساعت ده در رختخواب هستی و ساعت هشت کار شروع شده است. صبحانه ات را خورده ای، تا این لحظه همه چیز فوق العاده پیش می رود مادرت به تو هشدار داده که چنین روزهایی وجود خواهد داشت، اما اجازه نداده است. می دانی وقتی دنیا تو را تا مرز فروپاشی هل داده است و من برایت حاضر می شوم (وقتی باران شروع به باریدن می کند) برای تو ظاهر می شوم (مثل اینکه قبلاً آنجا بودم) نشان خواهم داد برای تو (به خاطر اینکه تو هم برای من هستی) هیچ کس ممکن است در هیچ نقطه ای مرا نشناسد هیچ کس ممکن است در هر لحظه مرا ببیند به نظر می رسد تو همان کسی هستی که می داند من بودن چگونه است. برای مواجهه روز با بقیه با کسی روبه‌رو شوم که با کسی می‌خندم. ، هفته شما، ماه شما یا حتی سال شما من برای شما ظاهر می شوم (وقتی باران شروع به باریدن می کند) من برای شما ظاهر می شوم (مثل قبلاً آنجا بودم) من برای شما حاضر می شوم (' چون تو هم برای من هستی) من برای تو حاضر می شوم، برای تو حاضر می شوم، برای تو حاضر می شوم ("چون تو هم برای من هستی)

تابستان بود که قسمت آزمایشی این برنامه را تماشا کرده بودم. در طول آن مدت، فکر می‌کنم به همین ترتیب شش همراه در زندگی روزمره‌ام پیدا کرده‌ام که واقعاً می‌دانند چه احساسی دارم، چه کار می‌کنم و چگونه در زندگی روزمره مبارزه می‌کنم. بنابراین این سریال ادامه پیدا می‌کند و گروه انگیزه‌ای را برای تغییر آنچه قبلا بوده‌اند، دنبال می‌کنند. ما سختی‌ها، توبه‌هایشان، محبت‌های گمشده و پیدا شده و چگونگی سازگاری آنها با کمک یکدیگر را دیده‌ایم. فکر کن این نقطه قوت نمایش است. 6 شخصیت عالی و یک فیلمنامه نویسی ایده آل. Companions می‌داند که چگونه حقیقت زندگی بیست و چندی را با اضافه کردن تقلید به آن به تصویر بکشد (اما دقایقی واقعاً دردسرساز وجود خواهد داشت که در آن شما نمی‌توانید از حرکت آبشار نیاگارا از چشمانتان جلوگیری کنید). با این حال، دقایقی نیز وجود دارد که می‌توانند شما را با گریه‌های هیستریک و خنده‌های همزمان شما دیوانه کنند. برای بیش از یک دهه (برای من 10 ماه)، اصحاب واقعاً قلبم را جذب کردند و نمونه های بی پایانی در زندگی به من نشان دادند که تا پایان عمرم واقعاً به آنها جایزه خواهم داد. این نمایش اصلی است که می‌دانم برای بار نهم به دنبال آن خواهم بود. من واقعاً دلم برای این تنگ خواهد شد. انگار همراهانم را از دست دادم. نوحه خوانی شبیه مرگ است. اصحاب حیرت انگیز، با ترفندهای حیرت انگیزشان. همچنین، یک بار دیگر تمایل نوستالژیک به وجود می آید. آن چنان سخت. آنها فراتر از شخصیت بودند. تبدیل به اصحاب ما شدند. من نمی توانم اجازه دهم که بروی فیبی جوی چندلر راس ریچل مونیکا. من همیشه قدردان خواهم بود. *آه می کشد

با یک اپیزود که به طور خاص نشان می دهد که نویسندگان دقیقاً چگونه تعادلی را نسبت به این شخصیت ها داشته اند. تا به حال، این نمایش متوجه شده است که چگونه هر فصل را بهبود بخشد و تماشای آن بسیار خارق‌العاده است. زمانی که نویسندگان برای آهنگسازی فصل بعد از آن غافل شدند، به نظر می‌رسید که آنها بر آنچه که طرفداران در فصل آخر خود ترجیح می‌دهند و دوست نداشتند تمرکز کرده‌اند و این کاملاً عالی بود. با این حال در آن نقطه از آبی که طبق همه حساب‌ها همه از آن نقطه به بعد گم می‌شوند، با نمایش چند نت واقعاً بلند و چند نت واقعاً پایین، با احساسی واقعاً متضاد به همه چیز. فکر می‌کنم سرعت سریال بعد از فصل 3 بسیار کاهش یافت و شخصیت‌هایی مانند راس و ریچل کاملاً ناکافی ساخته شدند. چیزی که زمانی هسته اصلی نمایش بود و تفاوت اصلی آن در حال حاضر مانند لنگری بود که کم کم نمایش را سنگین می کند. از فصل 5 به بعد، به نظر می رسد که سریال قلب جدید خود، مونیکا و چندلر را دنبال کرده است و به طور کلی بسیار عالی است. کورتنی و متیو واقعاً جذابیت و رمز و راز باورنکردنی با هم روی پرده دارند و رابطه آنها اکتسابی و ایده آل برای نمایش به نظر می رسد. با این حال در آن نقطه از آبی، نمایش در واقع تصمیم می گیرد که راس و ریچل نقش مهمی در همه چیز داشته باشند.