🎥 دانلود فیلم Moscow Does Not Believe in Tears 1980 دوبله فارسی بدون سانسور 📥

فیلم داستان زندگی سه دوست دختر از دوران جوانی تا پائیز زندگی شان است. رویاها، آرزوها، عشق و زندگی حرفه ای آنها...
Moscow Does Not Believe in Tears روایتگر زندگی سه دوست از جوانی تا رسیدن به سنین پایانیِ عمر آنهاست. همچنین رویاها و آرزوها، دلباختگی، رهایی از شیفتگی‌ها، مشاغل مختلف و آخرین و بزرگترین عشق آنها را به تصویر می‌کشد ...

جهت دانلود فیلم Moscow Does Not Believe in Tears 1980 دوبله فارسی بدون سانسور و با زیرنویس فارسی به پایین این صفحه مراجعه فرمایید.

Moscow Does Not Believe in Tears باعث می‌شود که انسان نتواند به این فکر کند که این زن شجاع واقعاً برای چه چیزی خم شد. یک بچه کوچک از یک جامعه بی ادعا به مسکو می آید و باردار می شود. معشوقه‌اش او را انکار می‌کند، مادر معشوق او را خجالت می‌کشد و به او می‌گوید که او مطمئناً برای فرزند شیک پوش شهر بزرگش ایده‌آل نیست. این زن شجاع به جای اینکه از مسکو عبور کند و به خانواده خود بازگردد، یا تلاش کند برای خود یک خاتمه زودهنگام انجام دهد. او در خط تولید خنجر می‌زند، هر روز ساعت 5 صبح از خواب بیدار می‌شود، آزمون‌های انتخابی دشوار را در مدرسه تمام می‌کند، به یک طراح تبدیل می‌شود - همه در حالی که دخترش را به‌عنوان یک پدر و مادر منفرد و یک مادر مجرد بزرگ می‌کند. موضوع قابل توجه برای یک فیلم شوروی ساخته شده در دهه هفتاد.

سپس - - اختلاف را از هم جدا کرد: قهرمانی که شانزده سال پس از تجربه‌اش، زندگی مناسب، خانه آبرومند، و مدیریت محترم دارد. کار، سر از روی زمین می افتد و به دنبال کثیفی مانند او می شود.

«مسکو اشک نمی اندازد» تقریباً به طور همزمان مانند «عاشقانه در محل کار» («Sluzhebnyj Roman») ساخته شد. و آنها، همانطور که بود، رقیب هستند. این دو فیلم سینمایی درباره خانم‌های مجرد در اواسط تا اواخر سی سالگی‌شان هستند که شغل فوق‌العاده‌ای داشتند، اما به ندرت از آنها استفاده می‌شد. این دو زن شجاع حوزه‌های قدرتی برای افراد خودمختار در پست‌های اداری معرفی می‌شوند که زندگی‌شان با از دست دادن چیزی است. با این حال، در صورتی که «سلوژبنیج رومن» بگوید زندگی بدون محبت کم است، «مسکو اشک نمی‌ریزد» می‌گوید که زندگی بدون مرد تکه تکه می‌شود.

زنان چاشنی‌تر سن همه شیفته مرد اصلی "مسکو" هستند - همسر افراطی قهرمان. من نمی توانم دلیل این را بفهمم که چرا - - این بازیگر شایان ستایش است، اما شخصیت او ترسناک است. برای اینکه انگیزه قانع‌کننده‌ای داشته باشید تا این مرد را از پله‌ها پایین بیاندازید، نیازی به زحمت نیست که یک فعال زنان باشد. او هر نیروی منحصر به فرد را در او خفه می کند. او جرأت می کند بفهمد او به چه چیزی نیاز دارد، چه چیزی برای خودش مناسب است و چه چیزی نیست. او را تحقیر می کند. او را به اطراف هل می دهد. در قطار همکارشان را با این جمله شروع می‌کند: «چشم‌های یک زن متاهل نیستی». (آنها چه نوع چشم هایی هستند؟) من نمی توانم دلیل این را بفهمم که چرا می توان هر گونه جذابیتی را در چنین مشترک بودن و اعتماد به نفس گستاخانه از یک غریبه دنبال کرد.

این مهم است که شخصیت مقایسه کننده در "Sluzhenyj" رومن - مردی بی‌دلیل ساده‌دل و متواضع - می‌داند چگونه با زن شجاع و رئیس‌جمهور روبرو شود، اما بدون اینکه او را کوچک جلوه دهد چنین می‌کند. شخص در "مسکو"، برخلاف هنجار، قهرمان را در جایگاه قانونی خود قرار می دهد - که صلح طلب بودن و درک دستورات است.

من احساس می کنم که یک کارشناس غربی تعطیل شدن " را می بیند. مسکو اشک نمی‌ریزد» به‌عنوان غیرمنتظره و بدبخت. قهرمان، زنی که وقت خود را بر روی زمین صرف کرده و با غلبه بر موانع ظاهراً غیرممکن، در مورد خود چیزهای بزرگی صرف کرده است، آخرین بار نشان داده می شود که در اطراف آشپزخانه خود مخالفت می کند تا به مردی کمک کند که در آن گشت و گذار طولانی همراه او نبوده و حتی برای یک لحظه فکر می کند. اینکه در خانه خودش با صدای بلند با او صحبت کند، در حالی که غذای او را می خورد، و کسی که طوری پیش می رود که گویی حضور بسیار واقعی اش پشت میز باعث افتخار زنی است که ساعتش در حال تیک تاک است.

من Moscow Does Not Believe in Tears را بارها و بارها دیده ام. به هر حال، من معمولاً چند نکته ظریف را در طرح می دیدم که باعث شد دوباره ارزیابی کنم که واقعاً در آنجا اتفاق می افتد، و فکر اصلی نویسنده در چنین طرحی چه بود. بازی‌ها نیز فوق‌العاده هستند و با چند بار دیدن این فیلم، هرکدام باعث می‌شوند تا در زندگی خود و زندگی‌مان تجدید نظر کنم و علاوه بر آن، در مورد نوع ارتباطات جهت‌گیری که مربوط به دروغ است، تجدید نظر کنم.

داستان از آخرین قسمت دهه 50 شروع می شود و بخش اولیه مربوط به وجود شخصیت ها در اواسط دهه 20 است. سپس، فیلم حدود 20 سال به جلو می رود و قسمت بعدی به وجود شخصیت ها در اواخر دهه 30 (یا اواسط دهه 40) می پردازد. هر زمان که برای اولین بار Moscow Does Not Believe in Tears را می بینید، بخش بزرگی از علاقه به وسیله ای است که زندگی در طول 20 سال تغییر کرده است، و اینکه فیلم چه نوع پایانی دارد. در هر صورت اتفاقاً تقریباً هر صحنه و ارجاع در آنجا نقش مهمی را به خود اختصاص می دهد و با چند بار دیدنش دیدم که فیلم فقط در مورد داستان سه بانوی جوان نیست و چگونه است. زندگی‌ها تغییر می‌کنند.

برای مدل، هر یک از بخش‌ها با یک مثال کار می‌کنند که در آن نیمه‌ی اصلی در مورد وجود سه بانوی جوان صحبت می‌کند و قسمت آخر درباره‌ی رابطه کاتیا (شخصیت اصلی) صحبت می‌کند. با یک دلبر در هر یک از بخش‌ها، این رابطه به شکلی بدون تحریف کار نمی‌شود، زیرا کاتیا باید چند واقعیت را در مورد او پنهان کند (و حتی دروغ بگوید) تا مطمئن شود که همه چیز ادامه خواهد داشت (من فکر می‌کنم این توجیهی برای تبدیل شدن به گوشا یک ماچو است. مرد، و با دیدن دوباره آن ممکن است بفهمید که چه چیزی او را مجبور به این کار می کند). با این حال، در دو بخش انواع مختلفی از ناحقیقت ها و ارتباطات وجود دارد، و به اعتقاد من این باعث می شود نویسنده پایان های مختلفی را در قسمت ها بگذارد. اگرچه قسمت اولیه پایان بدی دارد (چیزی که زندگی کاتیا را بیشتر منعکس می‌کند)، در قسمت دوم پس از اینکه دوست کاتیا واقعیت را در رابطه با او دنبال می‌کند، رابطه قطع نمی‌شود.

علاوه بر این مدل، نکات مختلفی در مورد هستی وجود دارد که Moscow Does Not Believe in Tears به آنها مربوط می شود. با دیدن آن به اندازه کافی مطمئن می شوید که در اولین بار که فیلم را می بینید، گوشا به اندازه او وحشتناک نیست (به گذشته او اشاره شده است، اما وقتی فکر می کنید که منتشر شده است، صحنه ملاقات او را پاک می کند. نیکولای، و آنچه پس از آن خواهد بود)، و در نتیجه ممکن است تکمیل آن "خوب" باشد.

باز هم، Moscow Does Not Believe in Tears ممکن است بارها و بارها، به شیوه ای بسیار جذاب مشاهده شود و هر بار به شما آموزش دهد. واقعا در مورد طرح من معتقدم چنین فیلمی یک نمایش استاپر است.

Moscow Does Not Believe in Tears روسی برنده اسکار از سال 1979 فعالیت خود را در سال 1958 آغاز می کند، زمانی که با سه بانوی جوان آشنا می شویم که از مناطق آمده اند تا به مسکو تمرکز کنند و در حال حاضر در خانه دانشجویی زندگی می کنند. در حالی که آنها در حال بررسی هستند، آنها در مشاغل واقعی و گیاهی کار می کنند، اما خیال پردازی در مورد فرار از آن زندگی با عروسی چند مرد تأثیرگذار دارند. هنگامی که معلمی از آنها درخواست می کند که در حین سفر با آپارتمان دلپذیر او برخورد کنند، آنها این را فرصتی ایده آل برای تقلید از خانم هایی با موقعیت بالاتر از آنچه هستند و جذب یک مرد واجد شرایط در انبار می دانند. یکی از خانم‌های جوان رقیب معروفی را جذب می‌کند، یکی دیگر به نام کاتیا (که در نهایت تبدیل به نقطه کانونی فیلم می‌شود و ورا آلنتوا فوق‌العاده نقش او را بازی می‌کند) با یک فیلمبردار در مکانیزم جدید تلویزیون درگیر می‌شود. در نهایت، کاتیا از تجربه با او باردار می‌شود و وقتی می‌فهمد که او یک خانم جوان گیاهی است تا یک دختر استاد، تصمیم می‌گیرد کاری با او نداشته باشد (او تا حدودی از اخراج ابروهایش وحشت دارد. مادر، و متن فرعی این، بدیهی است، این است که انجمن شوروی با یک جامعه فقیر فاصله زیادی داشت). او به این فکر می کند که فرزندش را کوتاه کند، اما در نهایت دختری به دنیا می آورد و تصمیم می گیرد او را به تنهایی بزرگ کند.

سپس فیلم به بیست سال پس از این واقعیت می رسد. در حالی که همراهان او در یک زندگی مشترک و دلهره آور گیر افتاده اند، کاتیا مجرد مانده است اما به طرز ماهرانه ای موفق بوده است. او در حال حاضر رئیس یک خط تولید (یک کار معتبر در زمان شوروی) است و در یک اتاق زیر شیروانی دلپذیر با دخترش که در حال حاضر یک خانم جوان است زندگی می کند. صرف نظر از دستاوردهای تخصصی خود، کاتیا هنوز در جستجوی پرستش است، با این حال معمولاً درگیر کارهای بدی می شود (مثلاً وقتی با مردی ازدواج کرده نامزد می کند). در دراز مدت، او با گوشا، یک کارگر معمولی مردانه که او در قطار دنبال می‌کند، احتمال امیدوارکننده‌ای پیدا می‌کند. در هر صورت، زمانی که این رابطه شروع به ایجاد می کند، فیلمبردار مدت هاست که به خاطر نمی آورد به زندگی اش باز می گردد.

یکی از چیزهای جذاب این فیلم، نگاهی کوتاه به زندگی شوروی در اواخر عمر است. دوره برژنف، دوره شکوفایی نسبی هر از چند گاهی رئیس به دنبال پاسخ ساده مردم به طور کلی می رود و جمعیت امروزی لزوماً نمی توانند بخشی از آداب اجتماعی را پشتیبانی کنند. در هر صورت، این یک فیلم جذاب و جذاب است اگر نسبتا طولانی باشد (دو ساعت و نیم).

دو دوره در وجود یک بانوی روسی که تلاش می کند احساسات را ببیند. به نظر می‌رسد این عنوان از آهنگی از نوع یوروویژن گرفته شده است، با این حال مشخص نیست که مسکو دقیقاً به چه کسی یا چه چیزی می‌خواهد بپردازد - شاید کرملین. این یک فیلم طولانی است اما پس از یک شروع فوق العاده با قدرت ادامه می دهد و تقریباً هیچ صحنه ای طولانی نمی ماند - بسیاری از آنها قبل از اینکه ما آماده شویم به موارد زیر می پردازند. یک پوشش ضخیم از موسیقی بی مزه، گاهی اوقات نامناسب، و انبوهی از دلهره آور هر چند جذاب دهه 70 در چیدمان سبکی وجود دارد. روس‌ها نیز گروهی غیرعادی هستند، به‌ویژه در نحوه برخورد آنها با خارجی‌ها که به نظر می‌رسد از نوعی مانع دوستانه «از من انتظار نداشته باش» در مقابل تهاجم.

اما این اساساً درام است و علم مغز متقاعدکننده نیست. این خانم در شغل خاص خود، از کارگر خط مونتاژ به یک ناظر به نوعی - تقریباً یک سوپراستار عمومی - بالا می رود و در عین حال در زندگی عمیق خود دست و پا می زند. او در محل کار سرد، افراطی و گرفتگی است. با فرض اینکه هدف از این کار برای پرداختن به برخی توبه های عمیق بود، انجام نشد. اندک تأمل در شخصیت او واقعاً در حدی نیست که او را دوست داشتنی کند. شما می توانید هر خانمی را از جاده خارج کنید و یک داستان واقعاً شامل پیدا کنید.

در بخش 1 او برای اولین بار با "Besame Mucho" (معمولاً کار می کند) برای شخصی که مجذوب او نیست باردار می شود. بخش 2 17 یا چند سال دیگر از سر گرفته می شود، زمانی که او سرانجام با آن مورد جالب آشنا می شود، یک فرد منصف - به ما دو قبضه واقعاً شارژ شده را برای یک زندگی افسرده، روزمره، و اگر از نظر مالی قابل قبول باشد، می دهد. با این حال آقای گریت در جذابیت دمدمی مزاج خود آزاردهنده است و فیلم در پایان تا حدودی بزهکارانه می شود.

Moscow Does Not Believe in Tears «آخرین مترو» و «کاگموشا» را با بهترین گویش ناشناخته اسکار در سال 1980 شکست داد - بدون شک شوروی را مانند هر شخص دیگری انسانی و مستعد خطا نشان می‌داد، که احتمالاً کمک کننده بود. به بقیه جهان